استفاده از اکسید منیزیم در دام. تهیه و تنظیم: بخش تحقیق و توسعه شرکت ویوان
برآورد زمان مطالعه: ۱۷ دقیقه
در این مقاله استفاده از اکسید منیزیم در خوراک دام را مورد بررسی قرار می دهیم :
اکسید منیزیم (Magnesium oxide) چیست ؟
اکسید منیزیم با فرمول شیمیایی MgO ماده ای جاذب رطوبت و سفید رنگ بوده و بعنوان یک منبع منیزیم شناخته میشود. این ماده از طریق کلسینه سازی کربنات منیزیم یا هیدروکسید منیزیم و یا فراوری کلرید منیزیم بوسیله آهک و حرارت تولید میشود.
از اکسید منیزیم بطور گسترده ای در صنعت فرآورده های نسوز، اصلاح آبهای زیر زمینی، تصفیه هرزآبها، تصفیه آبهای آشامیدنی و …. استفاده میشود. بعلاوه، خاصیت بافری آن در محیطهای اسیدی و قابلیت آن در تثبیت فلزات سنگین نامحلول، از جمله دلایل کاربرد گسترده این ترکیب در صنایع مختلف میباشد. در سال ۲۰۰۴ حدود ۷۵ % از MgO تولید شده در امریکا در صنعت تولید مواد نسوز استفاده شد و ۲۵% باقی مانده در صنایعی همچون کشاورزی، شیمیایی، ساختمان سازی و سایر صنایع استفاده شد.
استفاده از اکسید منیزیم در تغذیه دام
معمولا گراسهایی که با سرعت بالا در فصل بهار رشد میکنند فاقد سطح کافی منیزیم می باشند و مصرف آنها منجر به کمبود منیزیم و عارضه کزاز علفی می شود. علوفه های تازه، غنی از کربوهیدارتها و پروتئینهای ساده اند اما به لحاظ مواد معدنی جزء منابع فقیر محسوب میشوند. اثرات کمبود منیزیم در دوعارضه تب شیر و کزاز مرتعی نمایان می شود. نشان داده شده است تامین سطح کافی منیزیم برای حیواناتی که در مزرعه چرا میکنند الزامی است. از آنجایی که منیزیم در بیشتر واکنشهای ضروری بدن شرکت دارد از آن بعنوان یکی از عناصر ضروری برای کلیه حیوانات یاد میشود. منیزیم بعنوان یک عنصر ماکرو شناخته میشود بدین معنا که نیاز آن در بدن نسبتاً زیاد است. اکسید منیزیم به عنوان منبع عالی منیزیم در جیره گاوهایی که از علوفه های فقیر از منیزیم استفاده میکنند، توصیه میشود.
برای استفاده از این ماده در جیره غذایی گاوهای شیری میبایست اطلاعات کافی در مورد اثرات و خواص آن همچون نرخ واکنش پذیری، اثر اندازه ذرات آن بر متابولیسم مواد معدنی و اثر آن بر شرایط اسیدیته، وجود داشته باشد.
نقش اکسید منیزیم در تغذیه دام
اکسید منیزیم به عنوان یک ماده معدنی در صنعت دامداری به کار می‌رود. استفاده از این ماده معدنی در خوراک دام و طیور باعث افزایش استحکام استخوان ها و بهبود غضروف سازی، افزایش بهره وری استفاده از اوره در جیره، تنظیم ترشح هورمون های جنسی و بهبود عملکرد دستگاه تناسلی، افزایش میزان باروری و کاهش تعداد دفعات تلقیح، بهبود کیفیت پشم در گوسفندان و … میشود .
از آنجایی که منیزیم در بیشتر واکنشهای ضروری بدن شرکت دارد از آن بعنوان یکی از عناصر ضروری برای کلیه حیوانات یاد میشود. منیزیم بعنوان یک عنصر ماکرو شناخته میشود بدین معنا که نیاز آن در بدن نسبتاً زیاد است. اکسید منیزیم به عنوان منبع عالی منیزیم در جیره گاوهایی که از علوفه های فقیر از منیزیم استفاده می کنند، توصیه میشود.
معمولا گراسهایی که با سرعت بالا در فصل بهار رشد میکنند فاقد سطح کافی منیزیم میباشند و مصرف آنها منجر به کمبود منیزیم و عارضه کزاز علفی میشود. علوفههای تازه، غنی از کربوهیدارتها و پروتئینهای سادهاند اما به لحاظ مواد معدنی جزء منابع فقیر محسوب می شوند . اثرات کمبود منیزیم در دو عارضه تب شیر و کزاز مرتعی نمایان میشود. معمولا این کمبود در گاوهای مسن، چاق و بعد از زایمان با تولید شیر بالا اتفاق میافتد. یکی از مهمترین عوامل موثر در جلوگیری و رفع این مشکلات، استفاده از مکمل منیزیم در جیره غذایی میباشد
مزایای استفاده از اکسید منیزیم (Magnesium oxide) در تغذیه گاوهای شیری
استفاده از منیزیم در تغذیه گاوهای شیری مزایای زیر را در پی خواهد داشت:
- منیزیم میتواند به افزایش درصد چربی شیر گاو کمک کند.
- منیزیم می تواند با تعدیل pH شکمبه، از وقوع اسیدوز در گاوهای شیری تغذیه شده با مقادیر زیاد غلات جلوگیری کند.
- سطح منیزیم جیره نقش مهمی در میزان مصرف کلسیمی دارد که از بافت استخوانی رها و به جریان خون وارد می شود.
- منیزیم در تبدیل قندها به انرژی نقش مهمی دارد.
- خنثی شکمبه و جلوگیری از وقوع اسیدوز در گاوهای شیری تغذیه شده با مقادیر زیاد غلات
- تعدیل pH کردن متابولیسم کلسیم و رهاسازی آن از استخوانها،
- جلوگیری از ابتلا به عارضه کزاز علفی،
- جلوگیری از ابتلا به عارضه تب شیر شود.
تحقیقات علمی در مورد تاثیر اکسید منیزیم در دام
شواهد علمی نشان میدهند که هنگام استفاده از سیلوی ذرت به عنوان منبع اصلی علوفه در جیره، برخی بافرها و ترکیبات قلیایی همچون بیکربنات سدیم ( NaHCO3 ) و اکسید منیزیم (MgO ) به تنهایی و همراه باهم، منجر به افزایش ماده خشک مصرفی، تولید شیر، درصد چربی شیر، کیلوگرم چربی شیر و تولید شیر تصحیح شده بر اساس چربی شیر ( FCM ) می شوند.
Magnesium oxide به عنوان یک عامل ضد اسید در شکمبه عمل کرده و از افت چربی شیر و بروز اسیدوز در دامهای تغذیه شده با جیرههای حاوی کنسانتره بالا و فیبر کم، جلوگیری می کند.
نتایج نشان می دهد با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیستفراهمی منیزیم و خاصیت بافری آن افزایش می یابد. بازبینی نتایج ۹ آزمایش در ایالت میشیگان و ۱۱ آزمایش در ایالت هاوایی توسط توماس و همکاران ) ۱۹۹۴ ( نشان داد که استفاده از ترکیب بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم، در مقایسه با بیکربنات سدیم به تنهایی، نتایج بهتری را از نظر خاصیت ۱ % بیکربنات / بافری و حفظ درصد چربی شیر در پی داشت. آنها بهترین نسبت استفاده از این ۲ ترکیب را ۵۷ ۱ % اکسید منیزیم معرفی کردند. بطور کلی، نسبت بیکربنات سدیم به اکسید منیزیم می بایست ۲ به ۱ / سدیم و ۳۵۷ در نظر گرفته شود.
استفاده از اکسید منیزیم در تغذیه دام و اثرات آن
نشان داده شده است که تامین سطوح کافی منیزیم برای حیواناتی که در مزرعه چرا می کنند الزامی است. بعلاوه، استفاده از مکمل منیزیم در تغذیه گاوهای شیری مزایای زیر را به دنبال خواهد داشت:
امروزه، اکسید منیزیم به دلیل محتوی و زیست فراهمی بالای منیزیم موجود در آن، بطور گستردهای در صنایع خوراک دام و مکملهای مختلف مورد استفاده قرار میگیرد
بطور کلی امروزه استفاده از بافرها و مواد قلیایی در تغذیه گاوهای شیری بدلیل استفاده زیاد از کنسانتره در جیره آنها، الزامی است. اگر چه بیکربنات سدیم (جوش شیرین) بعنوان مادهای موثر جهت تعدیل pH شکمبه کاربرد دارد، اما آزمایشات متعدد نشان داده اند که ترکیب اکسید منیزیم و بیکربنات سدیم بطور قابل توجهی شرایط محیط شکمبه را بهبود می بخشد و منجر به ثابت ماندن یا افزایش سطح چربی شیر می شود.
شواهد علمی نشان می دهند که هنگام استفاده از سیلوی ذرت به عنوان منبع اصلی علوفه در جیره، برخی بافرها و ترکیبات قلیایی همچون بیکربنات سدیم( NaHCO3 ) و اکسید منیزیم (MgO ) به تنهایی و همراه باهم، منجر به افزایش ماده خشک مصرفی، تولید شیر، درصد چربی شیر، کیلوگرم چربی شیر و تولید شیر تصحیح شده بر اساس چربی شیر ( FCM 15 ). بهبود حاصله در عملکرد دام، به افزایش pH مایع شکمبه، افزایش نسبت استات به پروپیونات و بهبود قابلیت هضم ماده خشک و یا فیبر نسبت داده شده است. پاسخی که در آزمایشهای یاد شده در ارتباط با عملکرد تولید مشاهده شده، در مطالعاتی که با استفاده از جیرههای حاوی سطوح کمتر کنسانتره و سیلاژ ذرت انجام شده بودند، مشاهده نشد.
طی آزمایشی، اثر بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم را بر عملکرد گاوهای شیری تغذیه شده با سیلاژ ذرت بعنوان منبع اصلی علوفه، مورد بررسی قرار داده و نشان دادند که اضافه شدن بافر اثری بر میزان ماده خشک مصرفی و تولید شیر و ترکیبات آن نداشت، با این حال تمایل به افزایش درصد چربی شیر در گروههای مصرف کننده بافر وجود داشت و بالاترین درصد چربی شیر در گروه دریافت کننده ترکیب اکسید منیزیم و بیکربنات سدیم به ثبت رسید. این یافته ها با نتایج برخی دیگر از محققان همخوانی داشتند
دلایل علمی موثر بودن Magnesium oxide در بهبود تغذیه دام
بطور کلی امروزه استفاده از بافرها و مواد قلیایی کننده در تغذیه گاوهای شیری به دلیل استفاده زیاد از کنسانتره در جیره آنها، الزامی است. اگر چه بیکربنات سدیم (جوش شیرین) بعنوان ماده ای موثر جهت تعدیل pH شکمبه کاربرد دارد، اما آزمایشات متعدد نشان دادهاند که ترکیب اکسید منیزیم و بیکربنات سدیم بطور قابل توجهی شرایط محیط شکمبه را بهبود می بخشد و منجر به ثابت ماندن یا افزایش سطح چربی شیر میشود.
تحقیقات انجام گرفته در مورد مصرف بافرها
نشان داده شده است که هنگام استفاده از بافرها در جیره غذایی، مقدار pH مدفوع افزایش می یابد. در آزمایش استوکز و همکاران ( ۱۹۹۷)، بیشترین مقدار pH مدفوع در گروهی مشاهده شد که اکسید منیزیم را همراه با بیکربنات سدیم مصرف کرده بودند. استفاده توأم از بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم بعنوان بافر در جیره، قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، فیبر نا محلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی و سلولز را در مقایسه با بیکربنات سدیم به تنهایی، افزایش داد در این آزمایش تفاوت معنی داری بین دو تیمار اکسید منیزیم + بیکربنات سدیم و بیکربنات سدیم به تنهایی، از نظر pH شکمبه مشاهده نشد. با این حال، بیشترین غلظت استات و همچنین بالاترین نسبت استات به پروپیونات در گروهی مشاهده شد که ترکیبی از بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم را دریافت کرده بود.
در برخی مطالعات از اکسید منیزیم بعنوان یکی از مرغوبترین مکملهای منیزیم در جیرههای گاوهای شیری یاد شده است. همچنین نشان داده شده است که اکسید منیزیم به عنوان یک عامل ضد اسید در شکمبه عمل کرده و از افت چربی شیر و بروز اسیدوز در دامهای تغذیه شده با جیرههای حاوی کنسانتره بالا و فیبر کم، جلوگیری می کند
این مطالعات نشان دادند هنگامی که سطح کنسانتره در جیره افزایش می باید، استفاده از اکسید منیزیم میتواند ( چربی شیر را در سطح طبیعی حفظ کرده و یا منجر به افزایش آن شود. نتایج متفاوتی در رابطه با تأثیر اکسید منیزیم بر اسیدیته شکمبه، خون و ادرار گزارش شده است. وجود چنین تنوعی در نتایج را میتوان با تفاوت در میزان خلوص، اندازه ذرات و نرخ فعالیت و واکنشپذیری اکسید منیزیم مرتبط دانست. نشان داده شده است که با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیستفراهمی و فعالیت منیزیم آن افزایش مییابد ۷ برای استفاده از اکسید منیزیم در جیره غذایی گاوهای شیری میبایست اطلاعات کافی در مورد اثرات اکسید منیزیم و خواص آن همچون نرخ واکنشپذیری، اثر اندازه ذرات آن بر متابولیسم مواد معدنی و اثر آن بر شرایط اسیدیته، وجود داشته باشد.
در آزمایشی از ۳ نوع اکسید منیزیم با اندازه ذرات، نرخ واکنشپذیری و حلالیت متفاوت استفاده شد ۱۹ بیشترین قدرت بافری و بالاترین نرخ انحلال پذیری برای کوچکترین اندازه ذره اکسید منیزیم به ثبت رسید. در این آزمایش سطح تولید شیر و ترکیبات آن تحت تاثیر منبع اکسید منیزیم قرار نگرفتند اما درصد چربی شیر در منابعی که اندازه ذرات ریزتری داشتند کمیت بییشتری داشت. این در حالی بود که مقدار pH شکمبه در منبعی از اکسید منیزیم که کمترین اندازه ذرات را داشت، بطور معنیداری بیشتر بود. بعلاوه، با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، میزان pH ادرار نیز افزایش مییابد.
همچنین بیشترین منیزیم موجود در مایع شکمبه و ادرار در منبعی از اکسید منیزیم مشاهده شد که کمترین اندازه ذرات را داشت. نتایج این آزمایش نشان داد که با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیست فراهمی منیزیم و خاصیت بافری آن افزایش مییابد. استفاده از مکمل اکسید منیزیم با اندازه ذرات . ۱ % جیره، موجب افزایش غلظت چربی شیر گردید .
مروری بر مطالعات انجام گرفته درباره Magnesium oxide
در برخی مطالعات از اکسید منیزیم بعنوان یکی از مرغوبترین مکمل های منیزیم در جیره های گاوهای شیری یاد شده است. همچنین نشان داده شده است که به عنوان یک عامل ضد اسید در شکمبه عمل کرده و از افت چربی شیر و بروز اسیدوز در دامهای تغذیه شده با جیره های حاوی کنسانتره بالا و فیبر کم، جلوگیری می کند. این ماده به عنوان یک عامل ضد اسید در شکمبه عمل کرده و از افت چربی شیر و بروز اسیدوز در دامهای تغذیه شده با جیره های حاوی کنسانتره بالا و فیبر کم، جلوگیری میکند. همچنین نشان داده شده است این ماده منجر به افزایش باز مصرف استات پلاسمایی و چربی در غدد پستانی شده و همچنین باعث افزایش درصد چربی شیر میشود. بطور معمول، روزانه ۹۱ گرم اکسید منیزیم به ازای هر رأس گاو در جیره گنجانده میشود.
شواهد علمی نشان می دهند که هنگام استفاده از سیلوی ذرت به عنوان منبع اصلی علوفه در جیره، برخی بافرها و ترکیبات قلیایی همچون بیکربنات سدیم (NaHCO۳) و اکسید منیزیم (MgO) به تنهایی و همراه با هم، منجر به افزایش ماده خشک مصرفی، تولید شیر، درصد چربی شیر، کیلوگرم چربی شیر و تولید شیر تصحیح شده بر اساس چربی شیر(FCM) میشوند. بهبود حاصله در عملکرد دام، به افزایش pH مایع شکمبه، افزایش نسبت استات به پروپیونات و بهبود قابلیت هضم ماده خشک و یا فیبر نسبت داده شده است.
آزمایش استوکز و همکاران در سال ۱۹۹۷ در خصوص Magnesium oxide
استوکز و همکاران در سال ۱۹۹۷ طی آزمایشی، اثر بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم را بر عملکرد گاوهای شیری تغذیه شده با سیلاژ ذرت بعنوان منبع اصلی علوفه، مورد بررسی قرار داده و نشان دادند که اضافه شدن بافر اثری بر میزان ماده خشک مصرفی و تولید شیر و ترکیبات آن نداشت، با این حال تمایل به افزایش درصد چربی شیر در گروههای مصرف کننده بافر وجود داشت و بالاترین درصد چربی شیر در گروه دریافت کننده ترکیب این دو ماده به ثبت رسید.
در این آزمایش بیشترین مقدار pH مدفوع در گروهی مشاهده شد که اکسید منیزیم را همراه با بیکربنات سدیم مصرف کرده بودند. استفاده توأم از این دوماده بعنوان بافر در جیره، قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، فیبر نا محلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی و سلولز را در مقایسه با بیکربنات سدیم به تنهایی، افزایش داد در این آزمایش بیشترین غلظت استات و همچنین بالاترین نسبت استات به پروپیونات در گروهی مشاهده شد که ترکیبی از هر دو ماده را دریافت کرده بود.
نتیجه کلی و بازبینی مطالعات در باره اکسید منزیم
این مطالعات نشان دادند هنگامی که سطح کنسانتره در جیره افزایش میباید، استفاده از اکسید منیزیم میتواند چربی شیر را در سطح طبیعی حفظ کرده و یا منجر به افزایش آن شود. نتایج متفاوتی در رابطه با تأثیر اکسید منیزیم بر اسیدیته شکمبه، خون و ادرار گزارش شده است. وجود چنین تنوعی در نتایج را میتوان با تفاوت در میزان خلوص، اندازه ذرات و نرخ فعالیت و واکنشپذیری اکسید منیزیم مرتبط دانست.
بازبینی نتایج ۹ آزمایش در ایالت میشیگان و ۱۱ آزمایش در ایالت هاوایی توسط توماس و همکاران (۱۹۹۴) نشان داد که استفاده از ترکیب بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم، در مقایسه با بیکربنات سدیم به تنهایی، نتایج بهتری را از نظر خاصیت بافری و حفظ درصد چربی شیر در پی داشت. بطور کلی، نسبت بیکربنات سدیم به اکسید منیزیم می بایست ۲ به ۱ در نظر گرفته شود.
تاثیر اندازه ذرات بر کارایی Magnesium oxide در دام
نتایج نشان می دهد با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیست فراهمی منیزیم و خاصیت بافری آن افزایش می یابد. نشان داده شده است که با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیست فراهمی و فعالیت منیزیم آن افزایش می یابد. در آزمایشی از ۳ نوع اکسید منیزیم با اندازه ذرات، نرخ واکنش پذیری و حلالیت متفاوت استفاده شد. بیشترین قدرت بافری و بالاترین نرخ انحلال پذیری برای کوچکترین اندازه ذره به ثبت رسید.
در این آزمایش سطح تولید شیر و ترکیبات آن تحت تاثیر منبع ماده قرار نگرفتند اما درصد چربی شیر در منابعی که اندازه ذرات ریزتری داشتند کمیت بیشتری داشت. این در حالی بود که مقدار pH شکمبه در منبعی از اکسید منیزیم که کمترین اندازه ذرات را داشت، بطور معنی داری بیشتر بود. بعلاوه، با کاهش اندازه ذرات، میزان pH ادرار نیز افزایش مییابد. همچنین بیشترین منیزیم موجود در مایع شکمبه و ادرار در منبعی مشاهده شد که کمترین اندازه ذرات را داشت. نتایج این آزمایش نشان داد که با کاهش اندازه ذرات اکسید منیزیم، زیست فراهمی منیزیم و خاصیت بافری آن افزایش مییابد. استفاده از مکمل اکسید منیزیم با اندازه ذرات ۱% جیره، موجب افزایش غلظت چربی شیر گردید .
مزایای کاربرد Magnesium oxide در تغذیه دام
- افزایش چربی شیر
- تعدیل pH شکمبه و جلوگیری از اسیدوز در گاوهای شیری تغذیه شده با مقادیر زیاد غلات
- تعدیل بازجذب و رهاسازی کلسیم از استخوانها
- جلوگیری از ابتلا به عارضه کزاز علفی
- جلوگیری از ابتلا به عارضه تب شیر
- بهبود متابولیسم قندها
به طور کلی در نظر گرفتن روزانه ۵۰ تا ۹۱ گرم اکسید منیزیم به ازای هر راس گاو شیری و رعایت نسبت ۲ به ۱ بین بی کربنات سدیم و اکسید منیزیم در جیره این حیوانات، توصیه میگردد.
بهترین نسبت بیکربنات سدیم به اکسید منیزیم
بازبینی نتایج ۹ آزمایش در ایالت میشیگان و ۱۱ آزمایش در ایالت هاوایی توسط توماس و همکاران ۱۹۹۴ نشان داد که استفاده از ترکیب بیکربنات سدیم و اکسید منیزیم، در مقایسه با بیکربنات سدیم به تنهایی، نتایج بهتری را % ۱/ از نظر خاصیت بافری و حفظ درصد چربی شیر در پی داشت.
آنها بهترین نسبت استفاده از این دو ترکیب را ۵۷ ۱ % اکسید منیزیم معرفی کردند. بطور کلی، نسبت بیکربنات سدیم به اکسید منیزیم می- / بیکربنات سدیم و ۳۵۷ بایست ۲ به ۱ در نظر گرفته شود.
همچنین نشان داده شده است اکسید منیزیم منجر به افزایش باز مصرف استات پلاسمایی و چربی در غدد پستانی شده و همچنین باعث افزایش درصد چربی شیر میشود. بطور معمول، روزانه ۹۱ گرم اکسید منیزیم به ازای هر رأس گاو در جیره گنجانده میشود.
در هنگام استفاده از اکسید منیریم – حدود ۴۷ ۱ % تجاوز نکند، چرا که در غیر اینصورت منجر به عارضه اسهال سیاه خواهد / میبایست دقت کرد که سطح آن شد.
مقالات مرتبط با اکسید منیزیم
سوالات متداول
اکسید منیزیم با فرمول شیمیایی MgO ماده ای جاذب رطوبت و سفید رنگ بوده و بعنوان یک منبع منیزیم شناخته میشود. این ماده از طریق کلسینه سازی کربنات منیزیم یا هیدروکسید منیزیم و یا فراوری کلرید منیزیم بوسیله آهک و حرارت تولید می شود.
استفاده از بافرها و مواد قلیایی کننده در تغذیه گاوهای شیری به دلیل استفاده زیاد از کنسانتره در جیره آنها، الزامی است. اگر چه بیکربنات سدیم (جوش شیرین) بعنوان ماده ای موثر جهت تعدیل pH شکمبه کاربرد دارد، اما آزمایشات متعدد نشان دادهاند که ترکیب اکسید منیزیم و بیکربنات سدیم بطور قابل توجهی شرایط محیط شکمبه را بهبود می بخشد و منجر به ثابت ماندن یا افزایش سطح چربی شیر می شود.
عالی و کاربردی