مقالات پژوهشی ویوان

اثرات زرین بایندر و بنتوفید بر افزایش وزن روزانه، ضریب‌تبدیل خوراک، متابولیت‌های خون و فرآسنجه‌های شکمبه با روش‌های برون‌تنی و درون‌تنی

بخش تحقیق و توسعه شرکت دانش بنیان ویوان

هدف تحقیق:

اطمینان از خواص هر محصولی جزء خواسته‌های به‌حقِ مصرف‌کنندگان آن محصول است. خواص افزودنهای مورد استفاده در خوراک دام و طیور بسته به منشأ، فرآوری‌های انجام شده، میزان خلوص، میزان رطوبت، میزان عناصر سنگین، اندازه‌ی ذرات و… بسیار متفاوت است، ازاین‌رو ویژگی‌هایی که برای آن‌ها بیان می شود باید حتماً به اثبات برسند. این تحقیق در دانشگاه فردوسی مشهد و با هدف بررسی اثرات زریّن‌بایندر و بنتوفید تولید شده توسط شرکت دانش بنیان ویوان بر کاهش ضریب‌تبدیل، بالابردن افزایش وزن روزانه و کنترل غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه انجام شد.

چکیده:

در این تحقیق به‌منظور بررسی اثر جیره‌های حاوی زریّن بایندر یا بنتوفید بر غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه، متابولیت‌های خون و عملکرد پروار گوساله‌های نر هلشتاین در شرایط برون‌تنی و درون‌تنی سه آزمایش صورت گرفت.

در آزمایش اول غلظت نیتروژن آمونیاکی در محیط‌های کشت حاوی بنتوفید فعّال شده با اسید سولفوریک( ۱۵،۱۰ و ۲۰ در صد جرمی اسید به بنتونیت و ۲ و ۴ ساعت زمان واکنش) و بنتوفید طبیعی در زمان‌های ۴ و ۲۴ ساعت مورد مقایسه قرار گرفت. در ۴ ساعت پس از کشت غلظت نیتروژن آمونیاکی تحت تاثیر نوع تیمار قرار گرفت(۰۵/۰>P). به‌طوری‌که کمترین میانگین غلظت نیتروژن آمونیاکی در تیمار حاوی ۱۵ درصد نسبت جرمی اسید به بنتوفید و در ۴ ساعت واکنش(۸۶/۵ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر) و بیشترین میانگین در تیمار حاوی ۲۰ درصد نسبت جرمی اسید به بنتوفید و ۴ ساعت زمان واکنش (۱۷/۷ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر) مشاهده گردید.

در آزمایش دوم غلظت نیتروژن آمونیاکی در محیط‌های کشت حاوی سطوح مختلف زریّن‌بایندر یا بنتوفید(۲،۱و۳ درصد کل ماده خشک) در زمان‌های مختلف انکوباسیون(۱۲،۸،۴،۲و۲۴ ساعت) در جیره‌هایی که از لحاظ پروتئین خام یکسان بودند اما از لحاظ تجزیه‌پذیری در شکمبه متفاوت بودند بررسی گردید. در سطح بالای تجزیه‌پذیری پروتئین، غلظت نیتروژن آمونیاکی در ۲ و ۴ ساعت پس از کشت تحت‌تاثیر نوع تیمار قرار گرفت(۰۵/۰<P). به‌طوری‌که کمترین میانگین غلظت نیتروژن آمونیاکی در جیره‌های حاوی ۲ درصد زریّن‌بایندر و بیشترین میانگین در تیمار شاهد مشاهده گردید. در زمان‌های ۸ ،۱۲ و۲۴ ساعت نوع تیمار اثری بر غلظت نیتروژن آمونیاکی نداشت(۰۵/۰<P). در سطح پایین تجزیه‌پذیری پروتئین، غلظت نیتروژن آمونیاکی در ۴ ساعت پس از انکوباسیون تحت تاثیر نوع تیمار قرار گرفت(۰۵/۰>P)، اما در بقیه‌ی زمان‌های انکوباسیون نوع تیمار تاثیری بر غلظت نیتروژن آمونیاکی نداشت(۰۵/۰<P). بیشترین میانگین غلظت نیتروژن آمونیاکی در۴ ساعت پس از انکوباسیون در تیمار شاهد(۰۶/۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر ) و کمترین آن در تیمار حاوی۳ درصد زریّن‌بایندر( ۶۳/۴ میلی گرم بر دسی لیتر) مشاهده گردید(۰۵/۰>P).

در آزمایش سوم به‌منظور بررسی تاثیر خوراک‌‌‌های حاوی ۲ درصد زریّن‌بایندر یا بنتوفید بر عملکرد پرواری، متابولیت‌‌های خون، غلظت نیتروژن آمونیاکی و pH مایع شکمبه از ۱۸ رأس گوساله‌ی نر هلشتاین با میانگین وزن ۲۳± ۲۲۷ کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده گردید. تیمار‌های آزمایشی عبارت بودند از : ۱- جیره‌ی پایه‌ ۲- جیره‌ی پایه+۲ درصد بنتوفید۳- جیره‌ی پایه+۲ درصد زریّن‌بایندر. غلظت نیتروژن‌آمونیاکی شکمبه، نیتروژن اوره‌ای و کل پروتئین پلاسمای خون تحت تاثیر نوع تیمار قرار گرفت(۰۵/۰>P)، به‌طوری‌که کمترین غلظت نیتروژن آمونیاکی مربوط به جیره‌ی حاوی زریّن‌بایندر بود و بیشترین آن در تیمار شاهد مشاهده گردید. غلظت نیتروژن اوره‌ای پلاسمای خون در ۱ ساعت پس از مصرف خوراک تحت تأثیر نوع تیمار آزمایشی قرار نگرفت(۰۵/۰<P) اما در ۴ ساعت پس از مصرف خوراک غلظت نیتروژن اوره‌ای پلاسمای خون در جیره‌های حاوی زریّن‌بایندر و بنتوفید نسبت به تیمار شاهد به‌طور معنی‌داری کمتر بود(۰۵/۰>P). غلظت کل پروتئین پلاسمای خون در جیره‌ی حاوی زریّن‌بایندر در ۰ و ۱ و ۴ ساعت پس از خوارک‌دهی نسبت به تیمار شاهد بالاتر بود(۰۵/۰>P). همچنین در تیمار حاوی بنتوفید در زمانهای ۰ و ۱ ساعت غلظت کل پروتئین پلاسمای خون نسبت به شاهد به‌طور معنی‌داری بالاتر بود(۰۵/۰>P)، اما در ۴ ساعت پس از مصرف خوراک تفاوت بین آن‌ها معنی‌دار نبود(۰۵/۰<P). نوع تیمار تاثیری بر pH مایع شکمبه ، غلظت پلاسمایی گلوکز و آنزیم‌های کبدی AST(آسپارتات آمینوترانسفراز) و ALT(آلانین آمینوترانسفراز) نداشت. افزایش وزن روزانه و ضریب‌تبدیل خوراک تحت تاثیر نوع تیمار قرار گرفت(۰۵/۰>P)، به‌طوری که بیشترین افزایش وزن روزانه(۴۳۵/۱ کیلوگرم) و پایین ترین ضریب تبدیل خوراک(۸۳/۶) مربوط به جیره‌‌های حاوی زریّن بایندر و سپس بنتوفید بود(افزایش وزن روزانه و ضریب‌تبدیل خوراک در گروه شاهد به ترتیب۳۰۳/۱ کیلوگرم و ۳۷/۷ بود). خوراک مصرفی روزانه تحت تاثیر نوع تیمار قرار نگرفت(۰۵/۰<P).

نتیجه‌گیری:

نتایج این تحقیق نشان داد که:

۱- بنتوفید چه به صورت فعال شده با اسید و چه به صورت طبیعی غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه را کاهش می دهد.

۲- زریّن‌بایندر در جیره‌های با تجزیه‌پذیری پروتئین متفاوت و در زمان‌های اولیه‌ی پس از تغذیه سطح نیتروژن آمونیاکی شکمبه را می‌کاهد و با کاهش غلظت نیتروژن آمونیاکی در شکمبه آن را برای مصرف باکتری‌ها به‌طور آهسته رها می‌سازد. اثرات زریّن‌بایندر در این زمینه قوی‌تر از بنتوفید است.

۳- زریّن‌بایندر و بنتوفید با افزایش تولید پروتئین میکروبی موجب کاهش ضریب‌تبدیل خوراک و بالارفتن افزایش وزن روزانه می‌گردند. این دو محصول همچنین باعث افزایش پروتئین پلاسمای خون و کاهش نیتروژن اوره‌ای و آمونیاکی آن می‌شوند. در همه‌ی موارد ذکر شده زریّن‌بایندر اثرات قوی‌تری دارد. البته نقش زریّن‌بایندر در جذب مایکوتوکسین‌ها و کاهش فشار متابولیسمی بر حیوان را نیز باید در اثر بخشی آن‌ دخیل دانست.

۴- نتایج این تحقیق در زمینه‌ی کاهش ضریب‌تبدیل خوراک و بالابردن افزایش وزن روزانه با نتایج تحقیق دیگری که در گذشته توسط خانم مهندس خانه‌دار بر روی اثرات زریّن‌بایندر و بنتوفید در تغذیه‌ی جوجه‌های گوشتی انجام شد سازگار است، امّا مکانیسم اثر آن در مورد طیور متفاوت است.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد زرین بایندر (توکسین بایندر مطمئن و پلت بایندر فوق العاده) اینجا کلیک کنید

 

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *